Τιμώντας το Ελβετικό Παράδειγμα: Μια Υπενθύμιση Κυριαρχίας, Ουδετερότητας και Αξιοπρέπειας

Γράφει ο ΥΜΤ Εμμανουήλ Γερακιός 33°

1η Αυγούστου – Τιμώντας το Ελβετικό Παράδειγμα: Μια Υπενθύμιση Κυριαρχίας, Ουδετερότητας και Αξιοπρέπειας

Σήμερα, πρώτη ημέρα του Αυγούστου, εορτάζεται η επέτειος της ίδρυσης της Ελβετικής Συνομοσπονδίας, όταν, το 1291, τα πρώτα τρία Καντόνια (Uri, Schwyz και Unterwalden) συνήψαν μεταξύ τους έναν όρκο συμμαχίας. Επρόκειτο για μια συμφωνία ελευθερίας και αυτοδιάθεσης, ενάντια σε κάθε εξωτερική επιβολή. Δεν ήταν η τυπική δημιουργία ενός κράτους· ήταν το σπέρμα της κυρίαρχης, ακηδεμόνευτης και ουδέτερης πολιτικής οντότητας που αργότερα θα ονομαστεί Eidgenossenschaft – μία αδελφότητα όρκων και κοινής τιμής.

Η Ελβετία σήμερα ενσαρκώνει τον ορισμό της ουδετερότητας· όχι ως απραξία ή αδιαφορία, αλλά ως ενεργή θέση κυριαρχίας. Μια χώρα που δεν υποτάσσεται σε εξωτερικά κέντρα εξουσίας, που απορρίπτει τις επιβολές και που εδράζει την πολιτειακή της υπόσταση στον σεβασμό της άμεσης δημοκρατίας και της πολυφωνίας. Το ομοσπονδιακό της σύστημα δεν είναι κατακερματισμός, αλλά σύνθεση μέσα από τον σεβασμό στην αυτοτέλεια του άλλου. Αυτή είναι η αληθινή Σοφία της Ελβετίας· αυτή πρέπει να είναι και η Οδός του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου.

Το Ύπατο Συμβούλιο 33° για την Ελλάδα εκφράζει τα ειλικρινή του συγχαρητήρια προς τον λαό και την Κυβέρνηση της Ελβετικής Συνομοσπονδίας. Τιμούμε την ανεξαρτησία τους, τον σεβασμό στη δημοκρατική βούληση, την επιμονή τους στην αρχή «καμία απόφαση για εμάς, χωρίς εμάς». Τους έχουμε ως πρότυπο και οδηγό.

Αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε μόνο στις ευχές.

Όταν η Ουδετερότητα απουσιάζει – και η Κυριαρχία καταπατείται

Καθώς αναλογιζόμαστε σήμερα τις έννοιες της κυριαρχίας και της ουδετερότητας, οφείλουμε να στρέψουμε με λύπη και έντονο προβληματισμό το βλέμμα μας στον παγκόσμιο τεκτονικό χάρτη του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου.

Διαπιστώνουμε ότι ο σεβασμός στην κυριαρχία των Υπάτων Συμβουλίων –θεμέλιο λίθο του διεθνούς ΑΑΣΤ σύμφωνα με τις Μεγάλες Συνταγματικές Αρχές του 1786– βάλλεται, με τρόπους απροκάλυπτους. Παρατηρούμε ευρωπαϊκά Ύπατα Συμβούλια να εισβάλλουν, να σφετερίζονται, να υποκαθιστούν, να διχάζουν και να λειτουργούν ως εξουσιαστικοί μηχανισμοί επιρροής, παραβιάζοντας το αξίωμα της αμοιβαίας αναγνώρισης, της ισότητας και του σεβασμού του αρχαιότερου και κανονικού σώματος.

Δεν πρόκειται για θεωρητική ανησυχία. Πρόκειται για υπαρκτή πραγματικότητα.

• Ρουμανία: Ένα Ύπατο Συμβούλιο με μακρά ιστορία, υπέστη ασφυκτικές πιέσεις και εξωτερικές παρεμβάσεις.

• Βουλγαρία: Είδε την εσωτερική συνοχή να απειλείται από έξωθεν «αποστολές».

• Τσεχία και Γαλλία: Πεδία όπου η γραμμή μεταξύ αρωγής και επέμβασης έχει σβηστεί.

• Ελλάδα: Υπέμεινε πολυετή δικαστικό αγώνα για να διασφαλίσει την ιστορική της συνέχεια και κυριαρχία. Μετά από έναν χρόνο οι γνωστή χορωδία δημιούργησε ένα ψευδοΰπατο ως αντίμετρο στην προσήλωση μας στην νομιμότητα.

• Ιταλία: Διχάστηκε κάτω από το βάρος «αδελφικών» φιλοδοξιών.

  
  

Το πιο παράδοξο – ή μήπως αποκαλυπτικό - είναι ότι πίσω από αυτή τη "παραφωνία" στέκεται η ίδια "χορωδία": ένα σύστημα επιβολής, που λειτουργεί με πρόφαση τον τεκτονικό καθαρότητα, αλλά στην πράξη εργαλειοποιεί τους θεσμούς του Τύπου για γεωπολιτικούς, εσωτερικούς ή ιδιοτελείς σκοπούς.

Η Ιστορία ως Δάσκαλος – Η Σιωπή ως Συνενοχή

Δυστυχώς, οι φωνές διαμαρτυρίας είναι ελάχιστες. Οι περισσότεροι προτιμούν τη σιωπή από τον αγώνα. Προτιμούν την εφήμερη "ειρήνη" από τη θεσμική δικαιοσύνη. Όμως η σιωπή μπροστά στην αδικία δεν είναι ουδετερότητα· είναι συνενοχή.

Αν αυτό το φαινόμενο συνεχιστεί –και όλα δείχνουν ότι θα συνεχιστεί, όπως η ιστορία πικρά διδάσκει– τότε μέσα στο χάος που θα προκύψει, θα αναπολούμε την τάξη που σήμερα εγκαταλείπουμε. Και όπως συνέβη σε πολλές άλλες ιστορικές συγκυρίες, η επόμενη γενιά θα αναζητά τους λόγους της παρακμής στις επιλογές της δικής μας.

Επιστροφή στην Ελβετία – Επιστροφή στην Αξιοπρέπεια

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο παράδειγμα της Ελβετίας. Μιας χώρας ουδέτερης αλλά όχι άφωνης, κυρίαρχης αλλά όχι αυταρχικής, πολυσυλλεκτικής αλλά όχι χαοτικής. Μιας χώρας που αποδεικνύει ότι η ενότητα δεν χρειάζεται επιβολή, αλλά συμφωνία· ότι η ειρήνη δεν στηρίζεται στον φόβο, αλλά στον αμοιβαίο σεβασμό.

Ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος, αν θέλει να επιβιώσει ως αυθεντική ατραπός πνευματικής τελείωσης και όχι ως εργαλείο επιρροής, πρέπει να ξαναθυμηθεί το θεμελιώδες:

«Κανένα Ύπατο Συμβούλιο δεν έχει δικαίωμα να εγκαθιδρύσει ή να υποκαταστήσει άλλο, σε έδαφος όπου υπάρχει κανονικά εγκαθιδρυμένο Ύπατο Συμβούλιο»(Μεγάλη Συνταγματική Αρχή, Παρίσι 1875).

Ας κάνουμε την Ελβετία παράδειγμα και ας περισώσουμε τον ΑΑΣΤ από τη διολίσθηση προς τον αυταρχισμό και την αυτοκαταστροφή.

Αν όχι τώρα, πότε;Αν όχι εμείς, ποιοι;