Η υπόσχεση - Das Verspechen
- 13 Αυγ
- διαβάστηκε 1 λεπτά
Έγινε ενημέρωση: 13 Αυγ
Σκέψεις αφού παρακολούθησα την ταινία "Η υπόσχεση" που αναφέρεται στο τείχος του Βερολίνου.
Το Τείχος
Απόψε…
η οθόνη άναψε…
και μπροστά μου υψώθηκε
το Τείχος του Βερολίνου.
Δεν ήταν πέτρες.
Ήταν φόβος.
Ήταν καχυποψία.
Ήταν λόγια κοφτερά,
που έκοβαν τον αέρα στα δύο.
Από τη μια πλευρά…
η φωνή του φίλου.
Το άγγιγμα του αγαπημένου.
Από την άλλη…
η σιωπή.
Κι εγώ…
δεν έβλεπα την ιστορία τους.
Έβλεπα το δικό μου Βερολίνο.
Το τείχος που κρύβεται
μέσα στον καθένα μας.
Το τείχος που χτίζεται
με κάθε «μη μιλάς»…
με κάθε «μη χαίρεσαι»…
με κάθε «μη τον πλησιάζεις».
Από το 2008…
και το Ύπατο Συμβούλιο
περπάτησε στη σκιά ενός τέτοιου τείχους.
«Εμείς εδώ… εσείς εκεί…»
έλεγε ο Μεγάλος Φύλακας.
Κι όταν εκείνος έφυγε…
η σκιά του έμεινε.
Και τα τούβλα…
σκόρπια σαν σπόροι διχασμού.
Ξέρω…
ναούς χτίζουμε δύσκολα.
Μα τείχη…
τα υψώνουμε σε μια στιγμή.
Κι εγώ…
με τα χέρια μου γυμνά…
μαζεύω τα χαλάσματα
να τα κρύψω βαθιά…
να μην ξαναβρούν φως.
Μα γύρω μου…
βλέπω τεχνίτες πρόθυμους.
Με μυστρί και κονίαμα…
έτοιμους να ξαναστήσουν το τείχος.
Για τη φτηνή ηδονή…
της μικρής εξουσίας της πρόσκαιρης επικράτησης.
Όχι.
Δώστε αντί για τούβλα…
αγκαλιές.
Αντί για συρματοπλέγματα…
λουλούδια ενότητας.
Αφήστε το νερό της αγάπης
να ποτίσει τη ρίζα της συγχώρεσης.
Γίνετε Βερολινέζοι…
χωρίς τείχος.
Για να κυλήσουν δάκρυα χαράς…
κι όχι δάκρυα χωρισμού.
Το Ύπατο Συμβούλιο…
γκρέμισε το τείχος.
Μην το ξαναχτίσετε.
Ούτε καν…
μέσα σας.
Σχόλια